چند سال پیش ما یک ثروت ملی را از دست دادیم، رابین ویلیامز . . .
و من از مردم می‌پرسم چه کسانی رابین ویلیامز را دوست دارند، همه دوستش دارند، در همه جای دنیا. او مردم را می‌خنداند، مردم تحت تأثیر قرار می‌گرفتند، پس او خیلی در علم دستاورد خوب بود. منظورم این است که او می‌خواست بهترین کُمدین دنیا باشد و شد، می‌خواست برنامه‌ی تلویزیونی خودش را داشته باشد، به آن رسید، می‌خواست شماره یک باشد، شد. می‌خواست فیلم بسازد و ساخت، می‌خواست برای خنده‌دار نبودن اُسکار بگیرد و گرفت برای یک نقش دراماتیک. می‌خواست یک خانواده‌ی زیبا داشته باشد، او به همه چیز رسید و در نهایت خودش را حلق‌آویز کرد.
و این اواخر یکی گفته است که او زوال عقل داشت. بیشتر زندگی اش هم الکل و مواد مصرف می‌کرده است، چون همه را خوشحال می‌کرد جز چه کسی؟ خودش. این نهایت شکست است.
من باور دارم زندگی ما با یک نیرو هدایت می‌شود: تصمیم.
من به طور حتم به نیروهایی برتر از خودم اعتقاد دارم، خدا، یا هر چیزی که اسمش را بگذارید. هستی. اما همچنین باور دارم که ما حق انتخاب داریم. و تصمیماتی که می‌گیریم بیشتر از شرایطی که در آن هستیم تأثیرگذارند.
تصمیم به باور چیزی، تصمیم به انجام کاری، تصمیم به دادن چیزی. من به مردم می‌گویم به ۵ سال، ۱۰ سال، ۱۵ سال پیش برگردید و ببینید چه تصمیماتی گرفته اید. اگر یک تصمیم متفاوتی می‌گرفتید، الان زندگی کاملاً متفاوتی داشتید. بهتر یا بدتر نمی‌دانم. اما کاملاً متفاوت.

مهمترین تصمیمی که می‌توانید بگیرید بالاتر از هر چیزی در این دنیا این تصمیم هست که هر چیزی که در زندگی ام پیش بیاید، هر چیزی، من می‌خواهم زیبا باشم. یعنی چی؟
یعنی تو عذاب نمی‌کشی. یعنی خوشحال خواهی بود.
اما این فقط یکی است. یا خلاق خواهی بود، یا پُرشور خواهی بود. یا چیزی را تحسین خواهی کرد یا در عشق غوطه‌ور خواهی شد.
یک حالت زیبا در واقع جوهر مرکزی شخصیت انسانی را شکل می‌دهد، بدون ترس.
مردمی که از دید شما همه‌چیز دارند، از دید بیشتر مردم. شهرت دارند، مردم دوست شان دارند، از لحاظ مالی بی‌نیازند، خانه دارند، مُد دارند، همه‌چیز را دارند. باورتان نمی‌شود که چندتا از آن ها بیچاره‌اند. بیشترشان بیچاره‌اند. به من زنگ می‌زنند. بعضی‌ از آن ها آنقدر بیچاره‌اند که به آن عادت کرده اند و اصلاً نمی‌فهمند که بیچاره‌اند. به نقطه‌ای می‌رسند که چطور ادامه بدهم، چطور خودم را ببرم جلو. چطور... می‌دانی، من ۳۲ تا شرکت تأسیس کرده ام و چطور باید تک تکشان را به سوددهی برسانم. و زندگی این نیست، مگر نه؟ و بعد نگران این هستند که مردم چه می‌گویند.
پس تصمیم این است که من نمی‌خواهم عذاب بکشم. و عذاب از تمرکز بر خویش نشئت می‌گیرد. عذاب وقتی می آید که ما روی خودمان وسواس داریم.
کاری که باید می‌کردیم، نکردیم، چیزی که باید به دست می آوردیم، نیاوردیم. همه اش من من من من من . . .

عذاب می‌تواند عصبانیت باشد، نگرانی باشد، استیصال باشد، هر چیزی که تو را از حالت زیبا خارج کند.
و این چیزی است که مردم نمی‌فهمند: تو می‌توانی از عذاب کشیدن دست برداری.
اینکه تمرکز را از خودت برداری و روی چیزی بزرگ‌تر از خودت تمرکز کنی، بچه‌هایت، همسرت مأموریت ات، زندگی ات. می‌توانی در لحظه از این عذاب خارج بشوی، چون سرشت ذهن انسان این است که همیشه مقایسه کند. ذهن تو، مغز تو یک دستگاه دو میلیون ساله ا‌ست که طراحی نشده تو را خوشحال نگه دارد. طراحی شده تا تو را زنده نگه دارد. برای همین همیشه دنبال عیب و ایراد است. قبلاً مشکل، ببرهای وحشی بودند که باید در مقابل آن ها ما را حفظ می‌کرد.
حالا مردم نگران این هستند که دیگران در موردشان چه فکری می‌کنند، این که پولشان کافی هست یا نه - وقتی ⅔ مردم دنیا با روزی ۲ دلار سر می‌کنند و تو داری ۳۸٬۰۰۰ دلار درمی آوری، پس ثروتمند هستی. فقیرترین فقرای کشور ما ثروتمند هستند. من نمی‌گویم باید این طور بمانند اما فقط با موفقیت است که می‌شود چیزی ساخت.
زندگی کوتاه ا‌ست. ما نمی‌دانیم چقدر دیگر زنده‌ایم. اما اگر فقط یک هفته وقت داشتی شرط می‌بندم اجازه نمی‌دادی چرندیات عذابت بدهند، بلکه می‌رفتی و وقتت را با کسانی که دوستشان داری می‌گذراندی.
از طلوع خورشید لذت می‌بردی، هوا را بو می‌کردی و در آخرین لحظات هر چیزی را تحسین می‌کردی. حرف من این است که پس چرا معطلی؟
چرا معطلی؟ چرا تصمیم نمی گیری که تمامش کنی و دیگر عذاب نکشی. چون عذاب یعنی وسواس من روی خودم.

ممکن است بگویی: «نه، من نگران خودم نیستم؛ نگران بچه‌هایم هستم.» نه‌خیر، تو نگران خودت هستی که برای آن ها به اندازه‌ی کافی کاری انجام ندادی.
تو همیشه نگران این هستی که چه کاری می‌شد انجام داد و چه کاری نمی‌شد کرد و تو می‌توانی به این پایان بدهی.
در یک لحظه، این که به آن آگاه شوی و بگویی من می‌خواهم مهمترین تصمیم را بگیرم. من می‌خواهم در یک حالت زیبا زندگی کنم. اتفاقی که می افتد این است. شما ممکن است یک عضو خانواده را از دست بدهید، بالاخره اتفاق می افتد. یک نفر ممکن است سرطان بگیرد. کسب و کارت ممکن است - دولت ممکن است یک سری چیزها را عوض کند و تو هم نتوانی کاری راجع به آن انجام بدهی. تو ممکن است ورشکست بشوی. ممکن است طلاق بگیری. نمی‌گویم کسی باید طلاق بگیرد، اما هیچ‌کس نمی‌داند در زندگی چه چیزی پیش می آید. اما چیزی هست که می‌توانی بدانی. می‌توانی تصمیم بگیری هر اتفاقی بیافتد، به تو باید خوش بگذرد.
ما فکر می‌کنیم که دنیای بیرون تعیین‌کننده‌ی حس و حال ماست. اگر مردم باید رفتار خاصی داشته باشند، همسرت، بچه‌هایت یا همکارانت، هر کسی، رئیست . . . باید رفتار خاصی داشته باشند تا تو خوشحال باشی، هرگز خوشحال نخواهی شد، چون هر چه بیشتر آدم دورت باشد، تغییر هم بیشتر خواهد بود، چون همه انسان هستند. و اگر خودت باید رفتار خاصی داشته باشی تا خوشحال باشی، خودت هم نقضش می‌کنی. پس دعوت من این است که، هر چقدر هم که دستاورد مهم باشد لذت مهمتر است. و اگه بتوانی در آن حالت که عاشق هستی، سرزنده هستی، بشاش هستی، کنجکاو هستی از تک تک لحظات زندگی لذت ببری، با مردم رفتاری ۱۰۰ برابر بهتری خواهی داشت وقتی که مستأصل هستی، عصبی هستی، درمانده و نگران هستی . . . پدر و مادر بهتری می‌شوی برای بچه‌هایت، معشوقه‌ی بهتری می‌شوی برای عشقت، شریک بهتری می‌شوی برای شرکایت.
پس حرف من این است: تصمیم بگیر. امروز تصمیم بگیر.
و به خودت بگو: چه می‌شود اگر چنین تصمیمی بگیرم؟ چه می‌شود اگر خودم را عذاب ندهم و زیبا زندگی کنم؟
این به این معنی نیست که هیچ‌وقت حس بدی نخواهی داشت، بلکه یعنی درجا نمی‌زنی و در آنی تغییر می‌کنی. این عملی است و من مأموریت دارم که عذاب مردم را پایان بدهم.

برچسب ها :